Przepraszam ,że daję rozdział dopiero teraz ,ale ostatnio
nie miałam weny ,a na dodatek to już chyba z szósty pomysł na 4 rozdział.
Postanowiłam ,że ten rozdział będzie dłuższy w ramach „rekompensaty”,a kolejny będzie niedługo. Mam nadzieję
,że się wam spodoba.
-Vicki
**************
-Ostatnie słowo Everdeen ?
Wykrzykuje do
mnie Peeta, który mnie ubezwłasnowolnił nie pozwalając na żaden ruch. Znajdujemy
się w ruinach jakiegoś ogromnego miasta.
Zapewne Kapitolu. Jest tam szaro inaczej
niż było zaledwie kilka lat temu. Ale od czasu Igrzysk wszystko się zmieniło.
Jesteśmy inni. Ciekawi mnie czemu Peeta chce mnie zabić. Przecież jest moim
mężem, a może to sen. Może całe moje życie, igrzyska przyśniły mi się. Nie to
nie może być prawda. Patrzę na niego
ociężałym, smutnym wzrokiem. Lecz on tylko zaczyna się głośno śmiać, rozpina
kurtkę i widzę kilkanaście noży od małych po duże. Bierze jeden z nich i
zaczyna jeździć mi nim po czole. Przypomina mi to o Clove kiedy mnie złapała na
uczcie przy Rogu Obfitości w czasie moich pierwszych Igrzysk. Nawet wyraz
twarzy mają taki sam. Różnica jest tylko jedna, że teraz nikt już mnie nie
uratuje. Muszę zapytać jeszcze tylko o jedno przed pewną śmiercią.
-Peeta. Co z
naszymi dziećmi ? – zapytałam cicho bojąc się ,że ktoś mnie usłyszy
-Jakimi
dziećmi? – zaczyna się panicznie śmiać
-Naszymi.
Willow,Rye. Nie pamiętasz ich ?- mój głos jest coraz słabszy, a krew płynie mi
do ust
-A więc Snow miał rację ty naprawdę oszalałaś.
Bierze kilka
noży i zaczyna wbijać mi je. Najpierw nogi później ręce. Strasznie mnie boli
krew jest już wszędzie.
-Weź ostatni
oddech skarbie- dalej się okropnie śmieje.
Wbija mi nóż
w szyje. Wszystko wiruje mi przed oczami. Chce mu coś jeszcze powiedzieć. Otwieram
usta i wyszeptuje :
-Kocham
Cię.
-Katniss. Co
się dzieje ? Katniss?- słyszę jego zmartwiony głos.
A więc to był
tylko sen. Czuje pot spływający mi po całym ciele.
-Mellark!
Zamknij się już- wrzeszczy strażnik pilnujący nas
Więc dalej
tkwimy w tym koszmarze. Już 5 miesiąc nas tu przetrzymują . Ciekawe co słychać
u naszych dzieci. Bardzo się o nich martwię ale liczę na to ,że Haymitch z
Effie się nimi zajmą. Na początku naszego „pobytu” tutaj ,gdy Peeta spał ,a
strażnicy myśleli, że ja też śpię podsłuchałam ich rozmowę. Rozmawiali o nas, a
dokładniej o naszej śmierci i pewnym telefonie wykonanym przez jednego z nich.
Kolejnego dnia ,gdy przekazałam to Peecie o mało nie rozwalił naszej celi.
Starałam się go uspokoić, ale mi nie szło. Odżyło coś w nim sprzed rebelii,
kiedy go pojmano. Zachowywał się tak jakby mnie nienawidził. Obwiniał mnie o to
wszystko. Darł się ,że to moja wina ,że tu jesteśmy. Strażnicy musieli go
wyprowadzić bo znów zaczął mnie dusić. Gdy wrócił był potulny jak baranek
obawiam się ,że wstrzyknęli mu coś na uspokojenie z jadem os gończych. Na
szczęście po działaniu leku znów był normalny i bardzo mnie przepraszał, nie
mógł sobie wybaczyć tego co zrobił. Gdy uświadomił sobie ,że mógł mnie zabić
przez 2 dni odizolował się ode mnie bojąc się, że znów może mnie
skrzywdzić. Tłumaczyłam mu ,że nic mi
nie jest i nie mam mu tego za złe. W końcu mi uległ i już nie obarczał siebie
winą za to. Później robiło się już tylko lepiej. Nikt do nas nie przychodził.
Wiem ,że obserwują nas poprzez kamery ,których w celi jest chyba z trzydzieści.
Teraz ciekawi mnie tylko po co Snow w ogóle nas tu przetrzymuje. Muszę
porozmawiać o tym z Peetą. Może on wpadł na to.
-Peeta ? Jak
myślisz czemu oni nas porwali ?-szepczę jak najciszej potrafię wprost do jego
ucha
-Chyba po to
byśmy znów nie wszczęli rebelii. Wydaje mi się ,że wyciągną nas stąd dopiero
wtedy kiedy zatwierdzą igrzyska byśmy byli mentorami. – pochmurnieje
-Ale przecież
powiedzieli Ryeowi i Will ,że nie żyjemy.
-Katniss jak
myślisz czy jakby wiedzieli ,że gdzieś tam zostaliśmy schwytani. Nie poszli by
do mediów ,żeby nas odnaleźć. Tak Snow i jego rząd ma przynajmniej święty
spokój. A jak nas wypuszczą to powiedzą ,że to była pomyłka. Katniss wyglądasz
na zmęczoną. Idziemy dalej spać ?
-Tak. Łaaaa…
***
-Pobudka. – wrzeszczy
nad nami strażnik- Snow was wzywa. Ruchy! Raz dwa.
Wstaliśmy
posłusznie z Peetą. Nawet nie zdążyliśmy się przebrać ,więc poszliśmy w
piżamach. Mężczyzna koło 50 wyprowadza
nas z celi i prowadzi nas krętymi korytarzami później w dół, w górę. Takim oto
sposobem doszliśmy do pokoju z numerem 612. Obok drzwi wisiał domofon, który
zapewne miał na celu odstraszenia intruzów. Choć patrząc na to ile tu jest
straży. Nikt nie spróbuje tu wejść.
-Hasło. –
słyszymy głos z domofonu
-Rebelia
Ciekawe
hasło. Myślę, że nikt z współpracowników Snowa nie zgadł by tego. Drzwi się
otwierają, a przed nami widzę kolejny tym razem nie oświetlony korytarz. Prosta
droga musi nas zapewne zaprowadzić do naszego nowego prezydenta. Gdy dochodzimy
do końca długiego korytarza widzę kolejne drzwi większe i potężniejsze.
- Podejdź
Nagle
czerwone światło skanuje nam twarze. Prześwietla każdy szczegół. W tym Kapitolu jednak mają bardzo dobrą
technologie. Głównie to zasługa Beetiego, który po rebelii postanowił znów
współpracować z Kapitolem. Gdy komputer skończył już analizę kolejny tunel
stanął nam otworem. Na końcu widać światełku, a w nim coś się odbija jakieś
schody czy coś w tym stylu. Przypomniałam sobie, że już tu kiedyś byłam. Paylor
na początku swojej kadencji zaprowadziła mnie tu na przechadzkę. Jesteśmy pod
Pałacem prezydenta. Szybciej niż się domyślałam znaleźliśmy się obok schodów.
Nasz „ochroniarz” zapukał 3 razy w ścianę, a zaraz po tym klapa się otworzyła.
-Wchodzimy!
Szybciej no !
Zaprowadził
nas na górę i zniknął w drzwiach.
-Witajcie!
Wreszcie mogę was poznać – mówi rozradowany Snow jr.- Słyszałem, że już wiecie o moich planach.
Igrzyska powracają i was potrzebuje. Musicie tylko udawać, że byliście u
znajomych w Kapitolu, a ponieważ nie mieliście telefonu nie odzywaliście się do
rodziny.
-Przepraszam
,ale kto powiedział ,że my chcemy z Panem współpracować ?
-Ja. Macie to
do wyboru albo resztę życia w celi. – mówi z uśmiechem na twarzy
-Ale my nie
chcemy igrzysk !- wrzeszczy Peeta, który jest już bardzo wkurzony
-Nie macie na
to wpływu. Powracając do rozmowy. Za tydzień odbędą się dożynki. Igrzyska będą
odbywać się na tej samej zasadzie co wcześniej. To znaczy jedna dziewczyna
,jeden chłopak z każdego dystryktu.
-Czyli nasze
dzieci też będą brały udział w dożynkach?- mówię załamującym się głosem
-To zależy
czy będziecie współpracować.
Patrzę na
Peetę. Nasze spojrzenia się krzyżują i już wiem ,że musimy się zgodzić na to co
on powie.
-Zgadzamy się
na wszystko tylko oszczędź nasze dzieci. A co z resztą zwycięzców i ich dziećmi
?
-Ich te
zasady nie obejmują .
-Ale czemu?
Przecież oni nie będą współpracować jak weźmiecie ich rodzinę na arenę. –mówię
z łzami w oczach
-No cóż. Bez
nich sobie poradzimy. Podpiszcie tylko te dokumenty –pokazuje nam palcem stos
papierów- i wracacie do domu.
-Mam pytanie.
Czy możemy być mentorami jednego dystryktu razem?- pyta Peeta
-Tak ależ
oczywiście. Mieliśmy już taki plan. Wy bierzecie Dystrykt 12. Annie 4 , Johanna 7, Beetee 3 , Enobaria
2, a Haymitch 11. Resztą dystryktów zajmą się ludzie z Kapitolu. O widzę, że
kończycie już podpisywać ,więc możecie się powoli zbierać przed Pałacem stoi
mój lokaj, który zaprowadzi was na pociąg.-odkładamy dokumenty na bok – A więc
żegnajcie i do zobaczenia.
Podaje nam
rękę i odprowadza do drzwi. Młody mężczyzna
już na nas czeka. Macha nam dłonią i pokazuje żebyśmy do niego podeszli. Do peronu mamy bardzo blisko. Niecałe 5 minut
i po sprawie. Wreszcie wracamy do dzieci. Widzimy już nasz pociąg bardzo
podobny do tego którym jechaliśmy na pierwsze igrzyska. Żegnamy się i idziemy w
kierunku pojazdu. Tam już czeka na nas kolejny lokaj ,który informuje nas ,że
podróż będzie długa i dla naszego komfortu wynajęli cały pociąg dla nas. Szybko
pobiegliśmy w kierunku sypialni by spokojnie porozmawiać. Okazało się, że nasz
pociąg wewnątrz jest taki sam jak za naszą pierwszą podróżą. Gdy znaleźliśmy
już nasz pokój usiedliśmy na łóżku .
-Peeta
myślisz ,że on nie kłamie? Że oszczędzi dzieci ?
-Nie wiem
chyba tak. Miejmy nadzieję. Wiesz co Katniss? Wydaje mi się ,że to będą
najbardziej krwawe igrzyska w historii Panem. On już nie pozwoli żebyśmy czuli
się wolni. Musimy przygotować się na najgorsze. Dobrze ,że już wracamy do domu.
-Kochanie, ale to już nie jest ten sam dom. Minęło 5 miesięcy. Oni myślą ,że umarliśmy. To już nie będzie to samo.
- Wiem Katniss, wiem-Kochanie, ale to już nie jest ten sam dom. Minęło 5 miesięcy. Oni myślą ,że umarliśmy. To już nie będzie to samo.
Świetne opowiadanie, z każdym rozdziałem wciąga bardziej :D Zapraszam też do mnie jak znajdziesz chwilę: https://www.fryzomania.pl/category/meble-kosmetyczne Polecam, może znajdziesz coś dla siebie.
OdpowiedzUsuń